Η ιστορία ενός "περήφανου" χλοοκοπτικού John Deere
Όταν ο πατέρας του Uli Rübke αγόρασε το πρώτο του χλοοκοπτικό με κάθισμα το 1983, διάλεξε ένα μοντέλο John Deere λέγοντας ότι δεν έχει χρήματα για ένα φθηνό χλοοκοπτικό! Τριάντα δύο χρόνια αργότερα, ο γιος του και ο εγγονός του, Mark, το οδηγούν ακόμη με περηφάνια – μέχρι που διοργάνωσαν και παρέλαση για την 30ή του επέτειο.
Όταν ο πατέρας του Uli Rübke’ αντικατέστησε το παλιό χορτοκοπτικό πεζού χειριστή του με ένα τρακτέρ με κάθισμα John Deere το 1983, άλλαξαν όλα. Ξαφνικά όλοι ήθελαν να κουρέψουν τον κήπο του – και μετά από 30 χρόνια, ακόμη το θέλουν. Από τη μεταφορά ξύλων και ρυμούλκων έως το κούρεμα ποδοσφαιρικών γηπέδων και οπωρώνων, το John Deere 111 έχει βγάλει τα λεφτά του όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα απολαμβάνει την ανάπαυση που κέρδισε με την αξία του – αλλά ακόμη παίρνει μπρος με τη μία και είναι πάντα έτοιμο, αν το χρειαστούν.
Με τα χρόνια ένας έμπιστος συνεργάτης.
“Οι γείτονές μας έχουν αγοράσει έξι-εφτά φθηνά χλοοκοπτικά με κάθισμα από τότε που πήραμε εμείς αυτό”, χαμογελά ο Uli ενώ χαϊδεύει περήφανος το μηχάνημά του. “Κανένα τους δεν άντεξε πολύ. Το δικό μας μπορεί να είναι λίγο παλιό αλλά είναι καλοδιατηρημένο. Έχει μάλιστα ακόμη τα αρχικά του ελαστικά.”
Με την προσεκτική του ματιά και τις σταθερές του κινήσεις, ο Uli Rübke είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεται κανείς ότι πρέπει να είναι ένας πιστοποιημένος καπετάνιος για εσωτερικές πλωτές μεταφορές. Από τη γέφυρα του μήκους 13 m ρυμουλκού του, διοικεί έναν ισχυρό βυθοκόρο που κρατά τον ποταμό Aller ανοιχτό για σκάφη αναψυχής και επιβατηγά σκάφη. Μετά από 40 χρόνια υπηρεσίας, ο Uli γνωρίζει τα νερά του σαν την παλάμη του χεριού του. Το ένστικτό του για τα μηχανήματα είναι παροιμιώδες μεταξύ των συναδέλφων του: αν κάποιος δεν φερθεί καλά στη βυθοκόρο του ενώ λείπει, ο Uli θα το καταλάβει αμέσως μόλις αναλάβει το τιμόνι και βάλει μπροστά την πετρελαιοκίνητη, εξακύλινδρη Mercedes.
“Στην κουζίνα του τούβλινου αγροτόσπιτου με τις ξύλινες δοκούς που ανήκει στην οικογένεια στο Wittlohe (Κάτω Σαξονία) υπάρχει μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία της παρέλασης όπου ο Uli, η σύζυγός του Silke και ο γιος του Mark γιόρταζαν την 30ή επέτειο του John Deere τους. Παρόλο που κάλεσαν μόνο τους γείτονες, το γεγονός μαθεύτηκε άμεσα και στα τριγύρω χωριά. Τη μεγάλη μέρα, 27 ολόκληρα χλοοκοπτικά με κάθισμα εμφανίστηκαν για να υποβάλουν τα σέβη τους, με προπορευόμενο τον Uli και το αξιόπιστο 111 του.
ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΛΙΑ...
Ο γιος του Uli, ο Mark, έμαθε τα μυστικά της χορτοκοπής από τον παππού του και θυμάται ακόμη την ημέρα που έγινε αρκετά μεγάλος για να οδηγήσει το οικογενειακό John Deere. Τώρα που ο Mark εκπαιδεύεται για μηχατρονικός, εκτιμά την ποιότητα John Deere περισσότερο από ποτέ. Το καπέλο που φορά ο Mark στην εικόνα δεν είναι το μόνο οικογενειακό κειμήλιο που έχει επιβιώσει στο χρόνο: οι Rübke παίζουν ποδόσφαιρο εδώ και τρεις γενιές κι ο Mark φοράει ακόμα το καπιτονέ σορτς του παππού του σε πολύ σημαντικούς αγώνες.
Οι Rübke μπορεί να εκτιμούν την ποιότητα και την παράδοση, αλλά συμβαδίζουν και με την εποχή. Ως μέρος μιας κοινότητας που συνδέεται με στενούς δεσμούς, η οικογένεια υποστηρίζει διάφορα φιλόδοξα έργα που χρησιμοποιούν υπερσύγχρονη τεχνολογία για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τόσο των ντόπιων όσο και των επισκεπτών. Στα έργα που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα περιλαμβάνεται η συνεργατική κατασκευή και λειτουργία ενός νέου καταστήματος στο χωριό, και η εγκατάσταση ενός ηλιακού επιβατηγού φέρι μπόουτ που διασχίζει τον ποταμό – ένα επίτευγμα που χρειάστηκε πολλά χρόνια υπομονής και επιμονής για να επιτευχθεί.
Είναι πλέον μέλος της οικογένειας.
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Όταν η οικογένεια αγόρασε νέο χλοοκοπτικό πριν από δύο χρόνια, ήταν αυτονόητο πως έπρεπε να είναι John Deere. “Το νέο μας X155R έχει την ίδια ποιότητα κατασκευής με το 111, αλλά και πολλές τεχνικές βελτιώσεις που κάνουν τα πράγματα πιο εύκολα, όπως ο συλλέκτης διπλής στρώσης.” Η ιδέα της ανταλλαγής του παλιού τους μηχανήματος δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των Rübke, αν κι ήταν σίγουροι ότι είχε ακόμη σημαντική αξία. “Είναι μέλος της οικογένειας τώρα”, εξηγεί η Silke με ένα σήκωμα των ώμων. “Δε θα το αποχωριστούμε ποτέ. Όταν έρθει εκείνη η μέρα, μάλλον θα το θάψουμε απλώς στον κήπο.”
